بیداد

یـاری انـدرکس نـمی بـینـیم یـاران را چـه شد          دوستی کـی آخر آمد دوستـاران را چـه شد

آب حیـوان تـیره گون شدخضرفرخ پی کجاست        خون چکـید ازشـاخ گل ابر بهاران را چه شد

کـس نـمی گوید که یـاری داشت حـق دوسـتی          حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

لـعـلی ازکـان مـرّوت بـرنـیـامـد سـالهـاسـت          تـابش خورشـید و سـعی بادوباران را چه شد

شـهریـاران بـود و خـاک مهربـانـان ایـن دیـار          مهربانی کی سـر آمد شـهریـاران را چـه شد

صدهزاران گل شکـفت وبانگ مرغی برنـخواس       عندلیـبان راچـه پـیش آمد هزاران را چه شد

گـوی تـوفـیـق و کـرامـت در میـان افـکـندنـد          کس به میدان در نـمی آید سواران را چه شد

زُهره سازی خوش نمی سازدمگر عودش بسوخت     کـس نداردزوق مستی مـی گساران را چه شد

حـافـظ اسـرار الـهـی کـس نـمی داند خـمـوش      از که می پـرسی که دور روزگـاران را چه شد

***

روز وصـل دوسـتـداران یـاد بـاد          یـادبـادآن روزگـاران یاد باد

کامم از تـلخـی غم چون زهر گشت          بانگ نوش شادخواران یادباد

گرچـه یـاران فـارغـند از یـاد من          از من ایشـان راهزاران یاد باد

مبـتـلا گـشتـم دریـن بنـد و بـلا          کوشش آن حقـگزاران یاد باد

گر چه صد رودست در چشمم مدام          زنـده رود باغـکاران یـاد بـاد

آهنگ «بیداد همایون» از استاد محمدرضا شجریان ، غزلها از حافظ